Stringbikini

Of hoe je in Centraal-Amerika meteen een goede indruk maakt.

Hey Anaïs,

Ik ben sinds twee dagen (intussen enkele maanden geleden, red.) in Costa Rica en ze gooien hier om de haverklap ‘Pura Vida!’ in het gesprek. Tot ziens: Pura Vida! Geen probleem: Pura Vida! Merci voor de tip: Pura Vida! of gewoon – Pura Vida! – om een bijzin af te sluiten.

Mijn lief, een vriendin en ik zijn hier aangekomen om aan een reis met de rugzak te beginnen, dwars door Centraal-Amerika, maar het voelt nog wat surreëel, alsof we elk moment wakker kunnen worden uit dit decor van Jurassic Park.

De stress van België zit nog in ons lijf. Wanneer ik geen wifi heb, voelt het alsof ik een deadline zal missen (terwijl ik er geen heb), mijn vriendin ergert zich aan influencers die bikinifoto’s trekken en mijn lief wil toch écht wel op tijd zijn voor onze surfles, terwijl eenmaal terplekke surfleraar Allan zélf een halfuur te laat is.

‘Relax’ en ‘Go with the flow’ is het advies van diezelfde Allan wanneer hij ons uitlegt hoe we moeten peddelen. We mogen ons niet verzetten tegen de golven, maar deinen beter mee met de zee. Via een ‘cobra’, ‘chicken foot’ en squat-beweging op het zand, leert hij ons stabiel rechtstaan op ons surfbord.

En ja, dat surfbord stinkt weliswaar naar de voeten van eerdere mensen, maar de oefening gaat best vlot. Ik neem me voor om dadelijk dat ‘grounded’ gevoel op te roepen van ‘Yoga with Adriene’, maar eenmaal in het water, komt de stress uit onverwachte hoek.

Zoals het anno 2023 betaamt, en al zeker in Latijns-Amerika, draag ik een stringbikini. En bij elke golf die mijn lijf overspoelt, wisselt het niemendalletje graag van plaats. Vlak voor Allan me vraagt op het bord te gaan liggen om te beginnen peddelen, probeer ik het broekje recht te trekken, maar het leidt z’n eigen leven. Door de wilde golven en het bruuske springen blijft het dunne reepje stof vaker dan me lief is ergens tussen mijn schaamlippen steken. Ik heb de hele tijd het gevoel dat Allan recht in m’n flamoes kan kijken. Gevolg: ik kan maar moeilijk ontspannen, sta verkrampt recht en val onmiddellijk van mijn bord. Ergens tussen de golven door zegt mijn vriendin dat ze met hetzelfde probleem zit. Ook haar string heeft z’n eigen willetje. ‘Ach, we zijn sowieso niet de eersten bij wie dit gebeurt’, sust ze mij. ‘En onze surfleraar is wellicht wel wat meer gewoon’ lach ik terug.

De zon schijnt op onze kop, de zeelucht vult onze longen en we hebben zicht op een quasi leeg strand. Terwijl er pelikanen overvliegen, rolt een hoge golf mijn richting uit. Ik begin te peddelen, Allan geeft me richting, telt af en ik sta op exáct het juiste moment recht. De string blijft ergens haken. ‘Ach, en dan?’ kan ik alleen maar denken. En met een onbedekte foef surf ik het hele eind naar het strand. Pura Vida!