Snuff

Er zijn van die ervaringen die onverwachts uitmonden in een scharniermoment. De eerste keer dat het met hem gebeurde, was na een lange herfstwandeling in het park. Natgeregend deden we onze klamme kleren uit om ze vervolgens te laten drogen op de chauffage. Er was geen fles champagne of een zacht, knetterend haardvuur, maar enkel een karaf kraantjeswater en een knisperende zak chips. Terwijl er onder onze jassen een plasje water vormde, lagen wij samen languit in de zetel. Hij was voor de tweede keer op bezoek in Antwerpen, had eindelijk mijn vrienden en ouders ontmoet, en zei voorzichtig dat hij ‘really really liked me’. Na een gespeelde ‘och, you do?’, vloeide dit voort in onze allereerste ‘I love you’s’.  

Het moment dat ik wist dat ik een toekomst met hem wilde, was gek genoeg pas nádat ik naar New York was verhuisd. De hele onderneming was tot dan toe een wilde gok geweest; een sprong in het diepe met een flinke scheut ‘yolo!’ – tegen de zenuwen - erbovenop. Het gebeurde toen ik nog maar net hier woonde en in m’n loopkledij op verkenning ging in Central Park. Ik was hard tegen het cement geknald en mocht als gevolg enkele kiezeltjes uit m’n versgeraspte knie prutsen. Niet goed wetende waar ik was en hoe ik zou thuis geraken, belde ik hem op. Hij cancelde zonder twijfel z’n meeting en ging naar mij op zoek. Na enkele vage aanwijzingen (“no, that óther tree in the big park”), vond hij me als een verloren kleuter in de supermarkt, snikkend op de grond. De stress van de verhuis was er in één keer mee uit gekomen, ik voelde me radeloos. Vrezend dat hij me maar een emotioneel wicht vond, zette ik me schrap voor een “allé, wat is’t nu weer?”, maar hij veegde m’n tranen en wandelde rustig mee naar huis.

Het moment dat me deed beseffen dat hij me onvoorwaardelijk graag ziet, gebeurde vorig weekend. We waren met enkele vrienden op een feestje in Brooklyn en de sfeer zat er goed in. Het was zo één van die avonden waarop alles klopte: het gezelschap, de muziek, mijn outfit. Na enkele uren opzwepend gedans, mascaravlekken en plakpollen van het zweet, verlieten we ’s morgens vroeg de club.

Maar het was té plezant geweest, en terwijl we in de taxi richting Manhattan reden, voelde ik me met elke bocht misselijker worden. Verdomme, I drank too much, burpte ik m’n lief in het gezicht. Ik sloot m’n ogen en hoopte vurig op een lang, rood licht. Terwijl de chauffeur door de straten scheurde, zag m’n lief me meer en meer verkrampen, en dus vormde hij in paniek een kommetje met z’n handen. “Don’t worry, I’ll clean it up”, stamelend. Vanaf dan weet ik: ‘I love you’ is voor cleane rom coms, dit is snuff stuff voor gevorderden.  

Happy 1 jaar getrouwd!