Hej Arkasha,

Tussen de werkwoordvervoegingen door, schrijf ik jou vanop LAX airport. Voor de zoveelste keer doe ik mijn Duolingo-appje open en toe, om het daarna toch nog eens te openen en ongeconcentreerd een rondje Spaans te oefenen. Qué bueno. Het wachten op de volgende vlucht lijkt door de korte nacht extra lang te duren, maar wordt een beetje goedgemaakt door de verkoop van Oscarbeeldjes in het winkeltje vlakbij de gate. Amerika, het land waar alles mogelijk is, behalve er blijven.

Ik ben met mijn lief onderweg van New York naar mijn schoonfamilie in Mexico, aangezien ik mijn toegestane 90 dagen in de Verenigde Staten absoluut niet mocht overschrijden en niemand van de gecontacteerde BV’s voor mij een filmpje wilde opnemen. Net zoals katje Lee was ik hier nochtans minstens even liefdevol in huis gehaald, met eveneens het plan om minstens voorgoed te blijven.

We ontmoetten elkaar vorige zomer op het trouwfeest van gezamenlijke vrienden in Italië. Die avond was ik net vrolijk en eenzaam genoeg om me te wagen aan een vriendelijke vreemdeling, en dus zat hij de volgende ochtend mee aan de ontbijttafel van mijn Toscaanse bed & breakfast. Na veel over en weer gestuur en gevlieg, verhuisde ik voor het gemak en de liefde naar de andere kant van de wereld en begon ik een carrière als waitress in een restaurant vlakbij Times Square. Maar corona dwong mijn American Dream in een coma en ik moest na 90 dagen toch het land weer uit. Mijn lief wilde eventueel wel onderduiken met zijn poes, maar sommige regels zijn er om niet te breken en dus vlogen we naar zijn familie in Mexico.

Bij aankomst in het nieuwe beloofde land wordt onze koorts gemeten en mogen we gezond en wel binnen in Puerto Vallarta. Mijn schoonouders mogelijks infecteren zou een slechte eerste indruk zijn, en dus nemen we het zekere voor het onzekere: de eerste 14 dagen verblijven we in zelfisolatie op veilige afstand van iedereen.

Zijn ouders willen mij dolgraag ontmoeten en onderdrukken met moeite hun enthousiaste verwelkomingen: ze lokken ons met eten naar de voordeur, nemen foto’s van ons op het balkon als ware ik Megan Markle op haar royal wedding, terwijl ze me van ver ‘¡bienvenida!’ toeroepen. Met hernieuwde motivatie gebruik ik deze quarantaine als blokperiode in de ijdele hoop hen snel wat in het Spaans te kunnen terugroepen.

In welke taal dan ook, binnen twee weken zal ik in ieder geval gezond genoeg zijn voor een afstandelijk maar hartelijk rondje meet the padres. Tenzij ik tegen dan naar Canada gevlucht ben natuurlijk. Qué sera sera.