Deze brief verscheen op 26 januari in Flair. De Red Star Line doet er wat langer over, dus met een beetje vertraging lees je ‘m hier.

Hej Arkasha,

Wat fijn dat je mijn gefaalde carrière als Flairmodel alvast deelt met onze duizenden lezers. Ik herinner het me als was het gisteren: het moment dat ik in een marine-gestreept truitje een sailor pose aannam, was ook het moment waarop ik besefte dat ik best een andere weg zou inslaan. Dat Flair maar niet reageerde toen ik vroeg wanneer ik mijn agenda moest vrijhouden had daar mogelijks ook iets mee te maken.

Welk pad ik dan wél zou bewandelen, dat werd een lange zoektocht –en dat is het soms nog steeds. Recent begon ik namelijk aan een heel nieuw leven, want ik verhuisde naar New York. Niet omdat ik hoopte dat ongemakkelijk poseren daar wel zou aanslaan, maar voor de liefde. Arkasha, bestaat er een betere reden dan dat?

Mijn leven nu staat in schril contrast met toen jij en ik elkaar leerden kennen. Ik had toen een voorliefde voor vage, moeilijke mannen, met telkens veel tranen tot gevolg. Al die tijd stond jij te supporteren aan de zijlijn en beloofde je dat het allemaal wel goed zou komen. Twee zomers geleden kreeg je gelijk. Door hartzeer voor iemand anders, vertrok ik met tegenzin naar een trouwfeest in Toscane. Onder de brandende zon, met een glas wijn op een lege maag, luisterde ik vol zelfmedelijden naar de toespraak van de bruid. Terwijl de poten van mijn elegant maar gammel stoeltje wegzakten in het gras, drongen haar mooie woorden dieper en dieper tot me door, en ik besefte: ik heb honger.

Op het avondfeest kwam een knappe Mexicaan een praatje slaan. Ik zette m’n derde potje tiramisu aan de kant en gaf hem een kans. Ik probeerde het nog even in m’n middelbare school-Spaans, maar toen hij me níet de weg naar la biblioteca vroeg, viel ik door de mand. Dan maar de rest van de avond samen dansen. De volgende ochtend zat hij mee aan de ontbijttafel van mijn gezellige bed & breakfast en wisselden we nummers uit. Hij vertelde dat hij voor zijn werk in New York woonde, ik zei dat ik wel eens op bezoek zou komen.

Een maand later stond hij me in de luchthaven zenuwachtig op te wachten met een boeketje bloemen. We bezochten musea, stonden tussen de toeristen op Times Square en trokken naar Central Park, momenten waar zelfs ik jaloers op terugkijk. Toen we op een bootje in de vijver ronddobberden en ik een sailor pose uit mijn gestreepte mouw schudde, mocht ik wél nog eens terugkomen. We waren verliefd.

Ondertussen woon ik al bijna een jaar samen met de man die ik twee zomers geleden ontmoette, terwijl ik hartzeer had om iemand anders. Die idioot liet ik achter mij, net zoals de sailor pose. Tegenwoordig sta ik meer op m’n streepjes.