Hey Anaïs,
Ik wil je – aan de vooravond van je verjaardag – even zeggen hoe erg ik naar je opkijk in je moederschap. Het is wellicht geen populaire uitspraak, maar het idee van een ouder te zijn jaagt me met momenten veel angst aan. Toen ik half de twintig was, had ik een platonische chatrelatie met een man van zesendertig. Al herinner ik me het moment waarop ik helemaal afknapte. Toen we in de stad koffie gingen drinken en ik zijn stadsfiets zag – met een lompe plastieken kinderstoel op gemonteerd. Zijn burgerlijke leven, hét onderwerp dat hij in onze nachtelijke gesprekken ontweek, hit me in the face.
Nu ik zelf bijna zesendertig ben, en mijn vrienden hun kinderen effectief rondrijden met stads- dan wel bakfiets, denk ik soms terug aan die periode. Aan hoe makkelijk ik gevleid was door zijn aandacht en hoe simpel het was die vast te houden, maar ook aan de audacity van een zesendertigjarige getrouwde man met drie kinderen, om flirterige Facebookberichten uit te wisselen met een vierentwintigjarige studente. Toen vond ik dat spannend, nu een beetje vuil. Ik denk niet dat ik het spel vandaag nog zou meespelen. Al heb ik intussen geleerd dat mensen vol fouten zitten. En dat die na je dertigste niet plotsklaps verdwijnen.
Maar dus, het idee van een ongelukkig leven leiden dat me zou doen ontsnappen naar nachtelijke chats met vierentwintigjarigen, boezemt mij angst in. En die blijkt niet geheel onterecht. Vorige week nog startte de Te Gek?!-campagne die de roze wolk wil doorprikken. Uit onderzoek blijkt dat twee op drie ouders na de geboorte een zware impact in hun dagelijks leven voelen. Eén op de vijf vrouwen kampt in de periode rond de bevalling met psychische problemen. En 4,7% van de jonge moeders start in de twaalf maanden na de bevalling met antidepressiva ten opzichte van 2,7% van alle vrouwen. De campagne komt met een alternatieve geboortelijst, waarmee je jonge ouders kan ondersteunen met zaken als koken, babysitten, boodschappen doen of quality time doorbrengen. Ik neem me voor mijn vrienden wat vaker te ontzorgen.
Kinderen krijgen vergt dus een giga dosis optimisme, maar ik houd me vast aan vrouwen zoals jij, die - ondanks de wallen als verlepte teelballen (jouw woorden) - zeggen dat het moederschap best 'lachen' is en die hun kind mee op avontuur nemen naar pakweg Japan. En dan begint er toch iets te kriebelen. Misschien houd ik niet van boterhammen smeren, maar wél van haren vlechten. En misschien ook niet van me haasten naar de schoolpoort, maar wél van verhaaltjes voorlezen. Niet van kak opkuisen, maar wel van knuffels en tekeningen in ontvangst nemen. En nog het meest houd ik van de creativiteit en het inbeeldingsvermogen van kinderen, die zoveel zesendertigjarigen zijn kwijtgespeeld.
Jij doet het moederschap met zelfvertrouwen, plezier en gratie. Zonder fiets of kinderstoel, maar met de metro in New York. En dat geeft twijfelaars zoals ik vertrouwen dat het ouderschap op duizend-en-één manieren kan.
Happy birthday, cool mom.
Liefs,
