Inkijk

Hey lieve Anaïs,

Hebben jullie daar inkijk in jullie appartement in New York? Mijn lief en ik hier in ’t stad wel. Aan de overkant van ‘t straat wonen twee oudere mannen, net als wij op de tweede verdieping. Ik schat hen een jaar of tachtig. De ene draagt altijd een rode trui. Hij kookt, wast af en doet de boodschappen. Hij schenkt ook weleens een glaasje cava uit voor zijn huisgenoot, die daar zuinig van nipt terwijl hij de gazet leest. ‘Schoon weer hé’, zegt Rode Trui wanneer we hem kruisen op straat. Zijn huisgenoot lijkt nogal aan zijn relaxzetel verknocht. 24/7 zit hij erin. Misschien is hij slecht ter been.

Anaïs, wist jij trouwens dat zulke zeteltjes best populair zijn? Als bijverdienste gaat mijn lief ze soms leveren. ’s Avonds komt hij thuis met verhalen die zo uit Man Bijt Hond lijken weggeplukt. Over koppels bij wie de romantiek lang vervlogen is, maar die zich daar (letterlijk) graag bij neerleggen. Hup, voor tv, elks apart de voeten omhoog en klaar. Andere, alleenstaande ouderen, slaan een praatje met mijn lief, om niet meer op te houden. Krampachtig hopen ze dat hij toch nét iets langer blijft dan nodig is, want ze willen zo graag nog gewoon eens wat kletsen met iemand.

Mijn hart krimpt in elkaar bij zulke verhalen, want ik moet ook denken aan mijn eigen bomma. Vanaf het moment dat ik bij haar binnenkwam, begon ze te morren dat ze ‘nog geen man had gezien’ vandaag. ‘Maar ik ben er nu toch?’ was dan mijn antwoord. Ze doodde de tijd met mochelen op een kaartenmat, da’s kempisch voor patience. ‘‘k zen kapot’ zei ze telkens wanneer ze niet kon uitspelen. Haar punten hield ze nauwkeurig bij op een papiertje. Dan kon ze haar volgende bezoeker vertellen hoe vaak ze al was uitgespeeld die week. Ik heb spijt dat ik in de laatste maanden van haar leven niet vaker ben langsgeweest. Ik mis haar koppigheid en haar sappig dialect. Ze zou 101 zijn geworden dit jaar.

Tijdens het thuiswerken zie ik dat Rode Trui en Relaxzetel de hele dag tv kijken. Al hebben ze mij vermoedelijk ook al meermaals gezien in mijn bloot gat. Nu ja, ze reflecteren ook wel, deze witte billen. Door de vele muggenbeten is het nu zelfs wit met rode stippen, het omgekeerde van een paddenstoel. Ik hoop vurig dat deze heren bijziend zijn.

Ach, in plaats van mij voor hen te verstoppen, kan ik beter eens gaan vragen of ik hen ergens mee kan helpen. Boodschappen doen, kletsen bij een koffie of klusjes opknappen, voor mij kan het allemaal. Al wil ik misschien gewoon leren kaarten.

Foto van een foto door Vincent Basler