Dag Arkasha,
Mijn excuses voor m’n laattijdig schrijven maar ik moest nog even bekomen van het afgelopen weekend. Ik bevond me zondag op het zotste Halloween-feestje van de afgelopen vier jaar, ik krijg er nog steeds het koud zweet van. De organisatoren hadden alles uit de kast gehaald om ons de stuipen op het lijf te jagen. Performers met de meest walgelijke ideologieën, degoutante uitspraken en een weerzinwekkend, manipulatief gedachtegoed. En duizenden toeschouwers die die leugens zonder nadenken opschrokten en, tussen het slikken door, holle slogans brulden. ‘t was werkelijk angstaanjagend, die Trump-rally in Madison Square Garden.
Net als de sprekers daar, neem ik nu ook een loopje met de waarheid, want de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik het gebouw zelfs niet ben binnen geraakt. Nadat mijn vriendin – die om journalistieke redenen naar de rally wilde- en ik ons hadden ingeschreven, moesten we gewoon “rond 2pm” gaan aanschuiven. Dachten we. Want voor één keer had Trump gelijk, ze waren met veel. Met zóveel dat we zelfs de ingang niet konden zien.
Net als op festivals, was het “feest” ook deels buiten te doen. En daar, temidden van een massa MAGA-aanhangers, werd ik geconfronteerd met m’n eigen vooroordelen. Dé Trump-supporter bestaat niet, maar kan eender wie zijn. We zagen mannen strak in ‘t pak, feestvierende jongeren die met hun vlag van oorsprong evengoed op Tomorrowland hadden kunnen staan, koppels die op date night leken en families die hun kinderen al vroeg wilden indoctrineren. Want je politieke strekking is hier een identiteit, zoals een Amerikaanse vriend vertelde. Je bent vaak republikein omdat je ouders het zijn. En wie daar van losbreekt, zoals hij deed, riskeert een breuk met de rest van de familie.
Het grote inzicht, noch de optimistische boodschap over de Amerikaanse verkiezingen gaat niet van mij komen - dat zou pas echt crazy zijn. Maar ik kan je wel vertellen over wat ik afgelopen zondag, temidden van een rode zee van petjes en vlaggen, zag. En over de droefheid die ik nadien voelde. Het besef dat Trump ondanks al z’n vunzige daden en uitspraken nog steeds zoveel volk op de been krijgt. Een andere aanwezige vriend omschreef het nog het best. De massa lijkt één grote open wonde. Bloedend, woedend en zoekend naar een oplossing. Schuilend onder hun bordjes met “TRUMP WILL FIX IT” op. De American Dream is een platitude geworden. Een slechte mop. ‘t Is huilen met de MAGA-pet op.
