Do it

Arkasha,

Het is een broeierige dag. Zo ééntje waarop alles plakt, de zweetdruppels spontaan over je rug lopen en het vuilnis op straat harder gaat stinken waardoor de strontvliegen errond luider zoemen. Volgens de weersvoorspellingen zal een storm ‘s namiddags de hitte breken, maar gepokt en gemazeld door de Belgische festivals trek ik met Arturo, Már, enkele vrienden en een parapluutje richting de block party. Regisseur Spike Lee had ons (en al z’n andere Instagramvolgers) uitgenodigd en daar zeg je geen nee tegen.

Dag op dag 35 jaar geleden kwam Do The Right Thing uit. Een film die een paar straten verderop in Bed-Stuy werd opgenomen, en waar afgelopen zondag ter ere van die verjaardag groot feest werd gevierd. Een film over niet zo onderhuidse raciale problemen die destijds voor heel wat controverse zorgde. ‘Motherfuckers claimed the film would incite black people to riot’, zoals Spike het achteraf zo schoon verwoordde. Geen rellen of opstootjes in 1989, maar wel een vleugje romantiek: de Obamas gingen ‘m kijken tijdens hun eerste date. Of er gemuild werd op de achterste rij weet ik niet, meer waarschijnlijk hebben ze gepraat over hoe de wereld te verbeteren. Geeuw. Ze hadden het in ieder geval nog beter moeten bespreken, want Do The Right Thing had net zo goed vandaag kunnen uitkomen.

Op de block party zelf is daar al een geluk niets van te merken. Buurtbewoners kijken vanop de trappen van hun stoop naar de dansende massa op straat. Er zijn eilandjes van campingstoeltjes waarin ouderen zich hebben geparkeerd en waar de rest dan maar rond moet schuifelen, zich vergapend aan een groep jongeren die touwtje springt. Double dutch, cool en op de beat. Enkel de verfrissende, waterspuitende brandkraan ontbreekt.

Terwijl we ons een weg banen door de mensenzee - het is meer een festival dan een block party – lijkt de temperatuur alleen maar meer gestegen. Het doet denken aan de film, die zich afspeelt ‘on the hottest day of the year’. Terwijl ik sta te marineren in m’n eigen zweet hoor ik mensen praten over het recente presidentiële debat. Een onbedoelde In De Gloria sketch, if there ever was one. Enkel het hoge stemmetje ontbrak. Spike Lee voelde tijdens het maken van Do The Right Thing de spanningen goed aan, drie jaar later, in 1992 braken de LA riots uit. Maar wat er zich nu afspeelt is een genre op zich: een tragikomische horror met een vleugje slapstick. Trump is Pennywise en Biden ziet eruit alsof hij vergat waar ie z’n banaan legde en elk moment kan uitglijden. Spannend.

Ik woon al gedurende één termijn in New York. Toen Biden de vorige keer won, gingen we mee vieren in Washington Square park. Die dag werd er gedanst in elke buurt, door alle straten. Als één grote block party. Die vreugde, die hoop en dat optimisme hebben plaatsgemaakt voor ongeloof en spanning. Alsof het terug 1989 is.