Hey Anaïs,
Weet je nog hoe close mijn ex was met zijn moeder? Ze hadden dezelfde hobby (joints rollen) en zij ging maar al te graag mee feesten met hem en zijn vrienden. Op de festivalwei speelde ze haar flipflops kwijt, maakte vervangschoenen uit karton, dabde daar al dansend mee in de modder en viel, met haar benen onder het slijk, in slaap onder een boom. Mijn ex-schoonmoeder was eigenlijk een ongeleid projectiel, maar wel een met een héél groot hart. Onder elk bericht dat mijn ex op Instagram postte, reageerde ze met minstens zeven rode hartjes en kusjes. Een zeuneke noemen ze zo’n man, een echt moederskindje. In de tijd dat ik met hem samen was, zorgde hij financieel voor haar, terwijl zij kookte en de was deed. De taken waren duidelijk verdeeld. Tot een stuk in zijn dertiger jaren woonden ze samen. De naam van zijn moeder staat zelfs op zijn arm getatoeëerd, met de bloem erbij naar welke ze is vernoemd. Ja, hun hechte band stak soms m’n ogen uit, misschien omdat ik zulke (in mijn ogen overdreven) warmte niet ken. Nu ja, het kan natuurlijk ook een cultureel verschil zijn, want mijn ex is Braziliaans en die latino’s zeggen altijd familia primero, dat moet ik jou niet vertellen.
Pas op, ik vond het ontzettend leerrijk hoor, met iemand samen zijn die is opgegroeid in een ander continent, want ik weet nu dat wat ik gangbaar vind heel maatschappelijk en cultureel bepaald is. Mijn eigen waarheid is niet de enige, dat is zeker. Maar toen ik midden in die relatie zat en moest strijden om me begrepen te voelen, was dat best vermoeiend. Mijn ex vond mij op zijn beurt square minded, wat natuurlijk ook zo was, vanuit zijn ‘alles kan en alles mag’-mentaliteit. Ik kan hem, na het herlezen van deze tekst, ook geen ongelijk geven. In elk geval zorgden onze verschillen ervoor dat, hoe hard ik ook probeerde, ik me nooit 100% thuis voelde in de relatie.
Onlangs besefte ik dat M., met wie ik nu een dik jaar samen ben, mijn eerste lief is van wie de ouders nog samen zijn. Het is het eerste gezin dat ik van nabij meemaak waarin de onderlinge relaties niet complicated zijn. Het gênantste wat tot nog toe gebeurde is dat M.’s tante Mieke, die had gehoord dat M. dit jaar ‘met Arkasha’ naar het familiefeest zou komen, vroeg of hij dan toch een hond had gekocht.
Voor de rest dus geen klachten, want alles gaat vanzelf met mijn nieuwe schoonfamilie. Doordat ik uit ervaring weet dat het ook anders kan, maakt dat ik dat niet vanzelfsprekend vind. Ik kan volledig mezelf zijn bij hen, zonder daar moeite voor te doen. Er is geen mooier cadeau. En als je voor kerst toch iets wil geven, tante Mieke, doe mij dan maar een drinkbak champagne.
