Bedrieger

Klik hier voor bijpassende playlist.

Hoi Arkasha,

Twee quarantaines, drie vluchten en vier weken later ben ik terug bij mijn verloofde in New York. De bedenker van De Ongelofelijke Reis moest vast nooit in lockdown tijdens een pandemie, want in mijn geval was het vooral een ongelofelijk sààie reis.

Het weerzien wordt gevierd met ballonnen, champagne en een soort van erehaag vlak voor ons appartement. Die bestaat uit een lange rij mensen, helemaal het blokje om. De meesten staren op hun gsm, maar enkelingen hebben een uitklapstoeltje mee en maken het gezellig als was het de camping van een festival. Al staan er op deze affiche slechts twee headliners, en je moet nog kiezen ook.

De stemmers die de koude trotseren, worden beloond met een grote, ronde ‘I VOTED’ sticker. Ook 5 dagen later dragen sommigen het symbool met trots en geven ze elkaar een knikje bij het passeren. Ze behoren tot een select groepje waar ik niet bij mag, hoe hard ik ook probeer. Het doet me denken aan mijn tienerjaren in Brasschaat, maar dan met gebrek aan een polopaardje op m’n shirt en een overschot aan ongemakkelijkheid.

Voor die ongemakkelijkheid is er in New York geen plaats. Waar Belgen antwoorden met ‘çavakes’, kan je hier maar beter zelfzeker ‘great!’ terug brullen. Hier geldt go big or fuck off - een hele aanpassing voor iemand die gegijzeld wordt door het imposter syndrome. Zo droom ik al jaren over een eigen blog of rubriek, maar de nachtmerrie om te falen was altijd groter. Mezelf verkopen voelt als oplichterij en bij elke (zoom)meeting of sollicitatie trek ik zelfs m’n eigen naam in twijfel (Annelies? A-na-ïs!). Maar, new life, new me. Ik spits m’n oren en ga op zoek naar die New York State of Mind.

De luidste stem is natuurlijk die van Manhattan homeboy Trump. Iemand die duidelijk geen last heeft van imposter syndrome en nochtans wél een bedrieger is. Met gemak beweert hij nog steeds the best president ever te zijn en ook een coronavaccin zoog hij zonet uit z’n duim. Zijn loyale aanhangers trappen erin als een blinde in verse dog shit, maar zoals CNN-commentator Van Jones het na de uitslag van de verkiezingen verwoordde: character matters, truth matters. En om het in de woorden van 75 miljoen Amerikanen te zeggen: “Fuck off, you’re fired.”

Arturo woont hier al negen jaar en voelt zich dus helemaal thuis in die New York State of Mind. Wanneer we op bezoek zijn bij mijn ook recent hierheen geïmmigreerde neef, zijn vrouw en hun twee dochtertjes, willen mijn nichtjes in navolging van Halloween graag geschminkt worden. Waar de nuchtere Vlamingen in het gezelschap eerst een YouTube tutorial bestuderen, begint Arturo vol zelfvertrouwen aan de opdracht. Soms loopt zoiets goed af, soms eindigt het met een gehandicapte vlinder op het gezicht van een vierjarige. (En een blik die zegt “you’re fired”).

De dag dat Biden wordt uitgeroepen tot overwinnaar, lijkt New York wel een live vertoning van Fame. Mensen dragen weinig of gekke kleren, dansen uitgelaten op straat, sturen het verkeer in de war en seg jongens voorzichtig! Ach, we zetten onze feestneus én mondmasker op en vieren mee op Washington Square. We vergeten te eten, drinken te veel cocktails en in een dronken roes belanden we in bed. Wanneer de kamer begint te draaien, wordt de wc mijn beste vriend.

Met een droge mond log ik me een paar uur later in op Zoom, want jij en ik hebben een belangrijke meeting met een Vlaams magazine. Zouden ze iets merken van mijn kater?

“Hoi, ik ben Annel..ïs, Anaïs!”

“Vertel eens iets over jezelf.”

Wacht, wie ben ik ook alweer? “Euh. Great!”

Plots klinkt daar mijn redding:

“Hoi, ik ben Arkasha”, en ik sluit aan.

Een uurtje later zijn we uitgepraat.

Ik denk dat ze ’r zijn ingetrapt.